ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΕ ΔΑΣΚΑΛΑ
***ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ, ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΑ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΔΙΑΓΡΑΦΩ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΟΙ ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΠΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΧΩΡΟΥΝ ΣΧΟΛΙΑ ΕΔΩ. ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΣΧΟΛΙΑΣΕΤΕ ΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΜΟΥ ΣΠΙΤΙ *http://expaganus.wordpress.com*, ΣΤΟ ΠΟΣΤ "ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΟΙ ΕΠΙΤΙΘΕΝΤΑΙ ΣΕ ΔΑΣΚΑΛΑ"
Για τα γεγονότα που θα διαβάσετε παρακάτω, καμμιά «αντιρατσιστική» οργάνωση δεν θα εκδώσει ανακοινώσεις ούτε θα κάψει την Αθήνα.
Καμμιά οργάνωση προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα επέμβει για την προστασία της δασκάλας από το τουρκικό παρακράτος. Κανέναν Δημητράς δεν θα προσφύγει στα Ελληνικά και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Κανένας «Ιός» δεν θα φωνάξει για μια δασκάλα που έβαλε τους μααθητές της, χριστιανούς και μουσουλμάνους, πάνω από τους πράκτορες του τουρκικού προξενείου. Κανένα φιλελεύθερο ιστολόγιο του Διαδικτύου δεν θα κρεμάσει μπανεράκια και κορδελίτσες για την δασκάλα Χαρά Νικοπούλου. Τα γεγονότα αυτά θα τα καταγράψουν οι τοπικές εφημερίδες, και θα τα χρησιμοποιήσουν όσοι προσπαθούν να εκμεταλλευθούν παρόμοια γεγονότα για να μαζέψουν κόσμο στις ακροδεξιές οργανώσεις τους. Θα το γράψει όμως και ο Expaganus, που δεν αφιέρωσε καμμιά ανάρτηση στο γνωστό ροζ DVD, ούτε καν στην εκλογή νέου αρχιεπισκόπου.
Διαβάστε και φρίξτε, λοιπόν.
"ΑΝΑΤΟΛΗ" τ.53 / Ιανουάριος 2008 *
ΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ
Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΓΑΠΑΚΗΣ
Την έλεγαν Χαρά, μα χαρά σκορπούσε και στα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου που παιδαγωγούσε με θέρμη, γεμίζοντάς τα με γνώση και αγάπη συνάμα. Η Χαρά Νικοπούλου με ενθουσιασμό υποδέχτηκε την αναγγελία της μετάθεσής της σε μειονοτικό δημοτικό σχολείο της Θράκης την σχολική χρονιά 2004 - 2005. Διέθετε τα μέσα και τις γνωριμίες για να επιτύχει ευνοϊκή μετάθεση στην πόλη της τη Θεσσαλονίκη, όμως συνειδητά δεν το επεδίωξε. Όταν μετέβη στο μειονοτικό χωριό Μέγα Δέρειο του Έβρου προκειμένου να διδάξει ως δασκάλα τα μουσουλμανόπουλα του δημοτικού σχολείου του χωριού την έθελξε η πανώρια θρακική φύση και γι' αυτό αποφάσισε μαζί με το σύζυγό της να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί στην εσχατιά της Ελλάδας. Έκαναν όνειρα για το μέλλον για το χωριό για το σχολείο, για τα παιδιά, για την οικογένειά τους. Με το που πάτησαν το πόδι τους στο Μέγα Δέρειο πλημμύρισαν με αγάπη όχι μόνο τους λιγοστούς χριστιανούς μα και όλους τους μουσουλμάνους συμπολίτες τους (Σουνίτες και Αλεβήδες). Για πρώτη φορά στην ιστορία του δημοτικού σχολείου και του χωριού έδειξε μια δασκάλα, τόσο πηγαίο και ανιδιοτελές, ενδιαφέρον για τα παιδιά, τους μικρούς μαθητές της.
Εκτός των καθημερινών μαθημάτων του σχολείου, η Χαρά παρέδιδε δωρεάν μαθήματα τα απογεύματα σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και δυσχέρεια στην ελληνική γλώσσα. Τα βοήθησε να νιώσουν ότι μπορούν να σπουδάσουν, να προκόψουν, να γίνουν ενεργά μέλη της ελληνικής κοινωνίας καλοί και αγαθοί «πολίτες της μάνας Ελλάδας που νοιάζεται για όλα τα τρυφερά βλαστάρια της. ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι μαθητές της κυριολεκτικά την λάτρευαν. Οργανώνοντάς τους σε χορωδία και μαθαίνοντας τους πολλά ωραία τραγούδια τους οδήγησε σε βράβευση από την Ελληνική Πολιτεία με έπαθλο ένα δωρεάν ταξίδι στη Θεσσαλονίκη όπου η Χαρά με τους μαθητές της έδωσαν μουσική παράσταση και διέμειναν σε πολυτελές ξενοδοχείο της πόλης. Για τα περισσότερα παιδιά ήταν το πρώτο ταξίδι έξω από το χωριό τους. Πολλά αντίκριζαν για πρώτη φορά στη ζωή τους τη θάλασσα. Συγκινήθηκαν όλοι τους.
Η Χαρά έδωσε πολλή αγάπη κι έτσι κέρδισε την εκτίμηση, την αποδοχή και το σεβασμό όλου του χωριού. Δυστυχώς αυτό δεν άρεσε σε κάποιους. Συγκεκριμένα, άτομα του χωριού όπως ο ψευτοϊμάμης και ο μουσουλμάνος διευθυντής του μειονοτικού σχολείου εξυπηρετούσαν τους σκοπούς του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής φανατίζοντας το χωριό κάτω από τη σημαία του τουρκικού σοβινισμού που προέτασσε μίσος για όλους τους «γκιαούρηδες», δυσαρεστήθηκαν από τις δραστηριότητες της Χαράς που αντί για μίσος φύτευε την αγάπη και την ομόνοια στις καρδιές των μαθητών της και των γονιών τους.
Έτσι καραδοκούσαν για την αφορμή που θα δημιουργούσε ένταση και θα ανάγκαζε τη Χαρά να φύγει από το σχολείο. Η αφορμή δεν άργησε να έλθει. Κάποια φθινοπωρινή μέρα του 2007, μέλη της σχολικής εφορείας ζήτησαν από τη Χαρά να τους δώσει για 2 μέρες τη σφραγίδα του σχολείου προκειμένου να την «δανείσουν» στο Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής ώστε να σφραγίσει κάποιους λαχνούς που προορίζονταν για το ταμείο του σχολείου. Η Χαρά φυσικά αρνήθηκε, τους εξήγησε ότι είναι παράνομο αυτό που ζητούν και τους πρότεινε να φέρουν τους λαχνούς του Τουρκικού Προξενείου στο σχολείο για να τους σφραγίσει η ίδια. Εκείνοι αρνήθηκαν και απόσπασαν τελικά τη σφραγίδα του σχολείου από το μουσουλμάνο διευθυντή παραδίδοντάς την στο Τουρκικό Προξενείο και επιστρέφοντάς την στο σχολείο μετά από 2 μέρες. Όταν το πληροφορήθηκε η Χαρά επισήμανε στο διευθυντή το παράνομο της ενέργειάς του και του έκανε αναφορά στην προϊσταμένη αρχή της.
Αυτό στάθηκε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των εξτρεμιστών. Ο μουσουλμάνος διευθυντής κάνοντας μπροστά της άσεμνες χειρονομίες, απείλησε τη Χαρά ότι «αυτό που έκανε θα το πληρώσει», ότι «εδώ είναι Τουρκία» και ότι «δεν πρέπει να τα βάζει μαζί τους διότι είναι κυνηγοί και έχουν όπλα...». Η Χαρά έμεινε άναυδη. Το επόμενο διάστημα όλοι στο χωριό γύρισαν την πλάτη στη Χαρά. Δεν της μιλούσαν και της έδειχναν ότι είναι ανεπιθύμητη αυτή που τους ευεργέτησε με τόση αγάπη. Οι γονείς άρχισαν να μην στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και ξεκίνησε συλλογή υπογραφών στο χωριό με αίτημα την αποπομπή της Χαράς! Επενέβη η προϊσταμένη αρχή. Αντί όμως να δικαιώσει τη Χαρά, επέδειξε ραγιαδισμό απέναντι στους παράνομους ταραχοποιούς συνιστώντας στη Χαρά να ζητήσει, συγνώμη(!) και να αυτοσυγκρατηθεί! Ως συμβιβαστική λύση η Χαρά θα απομακρυνόταν από το χωριό και το σχολείο με τη λήξη της τρέχουσας σχολικής χρονιάς. Μέσα στο «κυρίαρχο» ελληνικό κράτος, ο τουρκικός εθνικισμός και μισαλλοδοξία νίκησαν για άλλη μια φορά. Η «γκιαούρισσα», δασκάλα θα έφευγε.
Τα παιδιά θα αφήνονταν έρμαια στο σκοτάδι του μίσους του φανατισμού και της προπαγάνδας των πρακτόρων της Άγκυρας. Τι απέμεινε; Ένα δάκρυ στα μάτια των μαθητών που θα έχαναν την αγαπημένη δασκάλα τους με τα χρυσά μαλλιά και οι ζωγραφιές των τετραδίων τους με τις αφιερώσεις που έγραφαν προς την Χαρά για το «πόσο πολύ την αγαπούν»!...
ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ...
Επίθεση στη δασκάλα του Μ. Δερείου
Δημοσιεύθηκε στοfun portal της Θράκης, freedaynewspaper στις 8 Φεβρουαρίου 2008
Τελικά, η υπόθεση της υποδιευθύντριας του μειονοτικού σχολείου στο Μεγάλο Δέρειο Χαράς Νικοπούλου δεν έχει κλείσει, αλλά δε φαίνεται και να συγκινεί κανέναν.
Χθες στις 3 τα ξημερώματα ένας κάτοικος τη χτύπησε, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να τοποθετήσει νάρθηκα στο χέρι.
Να σημειωθεί ότι η κ. Νικοπούλου παρά την άσχημη εμπειρία βρήκε το κουράγιο και μήνυσε το δράστη.
Χθες δικαζόταν το αυτόφωρο, ωστόσο, αναβλήθηκε για τη Δευτέρα, επειδή ο δικηγόρος του δράστη δεν μπορούσε να παραβρεθεί. Αλγεινή εντύπωση προκαλούν οι πληροφορίες, που θέλουν το δήμαρχο Ορφέα Βαγγέλη Πούλιο να ζητά από την κ. Νικολοπούλου να αποσύρει τη μήνυση, με το επιχείρημα ότι υπάρχει πιθανότητα να απαντήσει κι ο δράστης με μήνυση, με αποτέλεσμα να μπει και η ίδια φυλακή, ενώ το πρωί παραστάθηκε στο δικαστήριο ως μάρτυρας υπεράσπισης του ανθρώπου που της επιτέθηκε.
Η κ. Νικολοπούλου αντιμετωπίζει τους τελευταίους μήνες την επίθεση των γνωστών κύκλων, που επιθυμούν να φύγει από το χωριό. Μάλιστα τον προηγούμενο Νοέμβριο έγινε σύσκεψη στο σχολείο του Μεγάλου Δερείου στην οποία συμμετείχαν ο διευθυντής και η υποδιευθύντρια, ο προϊστάμενος του γραφείου μειονοτικής εκπαίδευσης Κωνσταντίνος Τζιώτζιος, ο συντονιστής του γραφείου Σάββας Μαραγκός και γονείς των μαθητών.
Ακολούθησε άλλη μία χωρίς την παρουσία γονέων. Ο προϊστάμενος του γραφείου μειονοτικής εκπαίδευσης προτίμησε, επικαλούμενος λόγους δεοντολογίας, να μην την ανακοινώσει επισήμως τα αποτελέσματα αυτής των συσκέψεων, ωστόσο, ανεπισήμως... είχε χαρακτηρίσει άκρως ικανοποιητική την απόδοση της δασκάλας πράγμα που σημαίνει ότι της παρέχει απόλυτη στήριξη και δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο απομάκρυνσής της από το σχολείο. Την απόφαση αυτή επιβεβαίωσε, πάλι ανεπισήμως και ο διευθυντής του μειονοτικού σχολείου του Μεγάλου Δερείου, ο οποίος μάλιστα είχε συνταχθεί με τους γονείς που ήθελαν να διώξουν όχι μόνο από το σχολείο, αλλά και από το Δέρρειο την κ. Νικολοπούλου.
Ποιο είναι το «έγκλημα» της κ. Χαράς Νικολοπούλου, κόρης του προέδρου του Αρείου Πάγου, η οποία δεν έψαξε να βρει μια «καλή θέση», όπως θα μπορούσε, αλλά προτίμησε να πάει, μαζί με το σύζυγό της στο Μεγάλο Δέρειο -και όχι, έστω στο Μικρό Δέρειο, που ζουν και χριστιανοί- για να διδάξει γράμματα στα παιδιά; Ότι έκανε μαθήματα ελληνικών στους μαθητές.
Χθες τα ξημερώματα η κ. Νικολοπούλου, ήταν μόνη στο σπίτι, ο σύζυγός της έλειπε εκτός περιοχής. Έζησε τη βια και το νόμο του... Ισλάμ, μέσα στην Ελλάδα.
Για τα γεγονότα που θα διαβάσετε παρακάτω, καμμιά «αντιρατσιστική» οργάνωση δεν θα εκδώσει ανακοινώσεις ούτε θα κάψει την Αθήνα.
Καμμιά οργάνωση προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν θα επέμβει για την προστασία της δασκάλας από το τουρκικό παρακράτος. Κανέναν Δημητράς δεν θα προσφύγει στα Ελληνικά και στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Κανένας «Ιός» δεν θα φωνάξει για μια δασκάλα που έβαλε τους μααθητές της, χριστιανούς και μουσουλμάνους, πάνω από τους πράκτορες του τουρκικού προξενείου. Κανένα φιλελεύθερο ιστολόγιο του Διαδικτύου δεν θα κρεμάσει μπανεράκια και κορδελίτσες για την δασκάλα Χαρά Νικοπούλου. Τα γεγονότα αυτά θα τα καταγράψουν οι τοπικές εφημερίδες, και θα τα χρησιμοποιήσουν όσοι προσπαθούν να εκμεταλλευθούν παρόμοια γεγονότα για να μαζέψουν κόσμο στις ακροδεξιές οργανώσεις τους. Θα το γράψει όμως και ο Expaganus, που δεν αφιέρωσε καμμιά ανάρτηση στο γνωστό ροζ DVD, ούτε καν στην εκλογή νέου αρχιεπισκόπου.
Διαβάστε και φρίξτε, λοιπόν.
"ΑΝΑΤΟΛΗ" τ.53 / Ιανουάριος 2008 *
ΜΙΑ ΔΑΣΚΑΛΑ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ
Γράφει ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΓΑΠΑΚΗΣ
Την έλεγαν Χαρά, μα χαρά σκορπούσε και στα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου που παιδαγωγούσε με θέρμη, γεμίζοντάς τα με γνώση και αγάπη συνάμα. Η Χαρά Νικοπούλου με ενθουσιασμό υποδέχτηκε την αναγγελία της μετάθεσής της σε μειονοτικό δημοτικό σχολείο της Θράκης την σχολική χρονιά 2004 - 2005. Διέθετε τα μέσα και τις γνωριμίες για να επιτύχει ευνοϊκή μετάθεση στην πόλη της τη Θεσσαλονίκη, όμως συνειδητά δεν το επεδίωξε. Όταν μετέβη στο μειονοτικό χωριό Μέγα Δέρειο του Έβρου προκειμένου να διδάξει ως δασκάλα τα μουσουλμανόπουλα του δημοτικού σχολείου του χωριού την έθελξε η πανώρια θρακική φύση και γι' αυτό αποφάσισε μαζί με το σύζυγό της να εγκατασταθούν μόνιμα εκεί στην εσχατιά της Ελλάδας. Έκαναν όνειρα για το μέλλον για το χωριό για το σχολείο, για τα παιδιά, για την οικογένειά τους. Με το που πάτησαν το πόδι τους στο Μέγα Δέρειο πλημμύρισαν με αγάπη όχι μόνο τους λιγοστούς χριστιανούς μα και όλους τους μουσουλμάνους συμπολίτες τους (Σουνίτες και Αλεβήδες). Για πρώτη φορά στην ιστορία του δημοτικού σχολείου και του χωριού έδειξε μια δασκάλα, τόσο πηγαίο και ανιδιοτελές, ενδιαφέρον για τα παιδιά, τους μικρούς μαθητές της.
Εκτός των καθημερινών μαθημάτων του σχολείου, η Χαρά παρέδιδε δωρεάν μαθήματα τα απογεύματα σε παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και δυσχέρεια στην ελληνική γλώσσα. Τα βοήθησε να νιώσουν ότι μπορούν να σπουδάσουν, να προκόψουν, να γίνουν ενεργά μέλη της ελληνικής κοινωνίας καλοί και αγαθοί «πολίτες της μάνας Ελλάδας που νοιάζεται για όλα τα τρυφερά βλαστάρια της. ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως οι μαθητές της κυριολεκτικά την λάτρευαν. Οργανώνοντάς τους σε χορωδία και μαθαίνοντας τους πολλά ωραία τραγούδια τους οδήγησε σε βράβευση από την Ελληνική Πολιτεία με έπαθλο ένα δωρεάν ταξίδι στη Θεσσαλονίκη όπου η Χαρά με τους μαθητές της έδωσαν μουσική παράσταση και διέμειναν σε πολυτελές ξενοδοχείο της πόλης. Για τα περισσότερα παιδιά ήταν το πρώτο ταξίδι έξω από το χωριό τους. Πολλά αντίκριζαν για πρώτη φορά στη ζωή τους τη θάλασσα. Συγκινήθηκαν όλοι τους.
Η Χαρά έδωσε πολλή αγάπη κι έτσι κέρδισε την εκτίμηση, την αποδοχή και το σεβασμό όλου του χωριού. Δυστυχώς αυτό δεν άρεσε σε κάποιους. Συγκεκριμένα, άτομα του χωριού όπως ο ψευτοϊμάμης και ο μουσουλμάνος διευθυντής του μειονοτικού σχολείου εξυπηρετούσαν τους σκοπούς του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής φανατίζοντας το χωριό κάτω από τη σημαία του τουρκικού σοβινισμού που προέτασσε μίσος για όλους τους «γκιαούρηδες», δυσαρεστήθηκαν από τις δραστηριότητες της Χαράς που αντί για μίσος φύτευε την αγάπη και την ομόνοια στις καρδιές των μαθητών της και των γονιών τους.
Έτσι καραδοκούσαν για την αφορμή που θα δημιουργούσε ένταση και θα ανάγκαζε τη Χαρά να φύγει από το σχολείο. Η αφορμή δεν άργησε να έλθει. Κάποια φθινοπωρινή μέρα του 2007, μέλη της σχολικής εφορείας ζήτησαν από τη Χαρά να τους δώσει για 2 μέρες τη σφραγίδα του σχολείου προκειμένου να την «δανείσουν» στο Τουρκικό Προξενείο Κομοτηνής ώστε να σφραγίσει κάποιους λαχνούς που προορίζονταν για το ταμείο του σχολείου. Η Χαρά φυσικά αρνήθηκε, τους εξήγησε ότι είναι παράνομο αυτό που ζητούν και τους πρότεινε να φέρουν τους λαχνούς του Τουρκικού Προξενείου στο σχολείο για να τους σφραγίσει η ίδια. Εκείνοι αρνήθηκαν και απόσπασαν τελικά τη σφραγίδα του σχολείου από το μουσουλμάνο διευθυντή παραδίδοντάς την στο Τουρκικό Προξενείο και επιστρέφοντάς την στο σχολείο μετά από 2 μέρες. Όταν το πληροφορήθηκε η Χαρά επισήμανε στο διευθυντή το παράνομο της ενέργειάς του και του έκανε αναφορά στην προϊσταμένη αρχή της.
Αυτό στάθηκε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι των εξτρεμιστών. Ο μουσουλμάνος διευθυντής κάνοντας μπροστά της άσεμνες χειρονομίες, απείλησε τη Χαρά ότι «αυτό που έκανε θα το πληρώσει», ότι «εδώ είναι Τουρκία» και ότι «δεν πρέπει να τα βάζει μαζί τους διότι είναι κυνηγοί και έχουν όπλα...». Η Χαρά έμεινε άναυδη. Το επόμενο διάστημα όλοι στο χωριό γύρισαν την πλάτη στη Χαρά. Δεν της μιλούσαν και της έδειχναν ότι είναι ανεπιθύμητη αυτή που τους ευεργέτησε με τόση αγάπη. Οι γονείς άρχισαν να μην στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και ξεκίνησε συλλογή υπογραφών στο χωριό με αίτημα την αποπομπή της Χαράς! Επενέβη η προϊσταμένη αρχή. Αντί όμως να δικαιώσει τη Χαρά, επέδειξε ραγιαδισμό απέναντι στους παράνομους ταραχοποιούς συνιστώντας στη Χαρά να ζητήσει, συγνώμη(!) και να αυτοσυγκρατηθεί! Ως συμβιβαστική λύση η Χαρά θα απομακρυνόταν από το χωριό και το σχολείο με τη λήξη της τρέχουσας σχολικής χρονιάς. Μέσα στο «κυρίαρχο» ελληνικό κράτος, ο τουρκικός εθνικισμός και μισαλλοδοξία νίκησαν για άλλη μια φορά. Η «γκιαούρισσα», δασκάλα θα έφευγε.
Τα παιδιά θα αφήνονταν έρμαια στο σκοτάδι του μίσους του φανατισμού και της προπαγάνδας των πρακτόρων της Άγκυρας. Τι απέμεινε; Ένα δάκρυ στα μάτια των μαθητών που θα έχαναν την αγαπημένη δασκάλα τους με τα χρυσά μαλλιά και οι ζωγραφιές των τετραδίων τους με τις αφιερώσεις που έγραφαν προς την Χαρά για το «πόσο πολύ την αγαπούν»!...
ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ...
Επίθεση στη δασκάλα του Μ. Δερείου
Δημοσιεύθηκε στοfun portal της Θράκης, freedaynewspaper στις 8 Φεβρουαρίου 2008
Τελικά, η υπόθεση της υποδιευθύντριας του μειονοτικού σχολείου στο Μεγάλο Δέρειο Χαράς Νικοπούλου δεν έχει κλείσει, αλλά δε φαίνεται και να συγκινεί κανέναν.
Χθες στις 3 τα ξημερώματα ένας κάτοικος τη χτύπησε, με αποτέλεσμα να χρειαστεί να τοποθετήσει νάρθηκα στο χέρι.
Να σημειωθεί ότι η κ. Νικοπούλου παρά την άσχημη εμπειρία βρήκε το κουράγιο και μήνυσε το δράστη.
Χθες δικαζόταν το αυτόφωρο, ωστόσο, αναβλήθηκε για τη Δευτέρα, επειδή ο δικηγόρος του δράστη δεν μπορούσε να παραβρεθεί. Αλγεινή εντύπωση προκαλούν οι πληροφορίες, που θέλουν το δήμαρχο Ορφέα Βαγγέλη Πούλιο να ζητά από την κ. Νικολοπούλου να αποσύρει τη μήνυση, με το επιχείρημα ότι υπάρχει πιθανότητα να απαντήσει κι ο δράστης με μήνυση, με αποτέλεσμα να μπει και η ίδια φυλακή, ενώ το πρωί παραστάθηκε στο δικαστήριο ως μάρτυρας υπεράσπισης του ανθρώπου που της επιτέθηκε.
Η κ. Νικολοπούλου αντιμετωπίζει τους τελευταίους μήνες την επίθεση των γνωστών κύκλων, που επιθυμούν να φύγει από το χωριό. Μάλιστα τον προηγούμενο Νοέμβριο έγινε σύσκεψη στο σχολείο του Μεγάλου Δερείου στην οποία συμμετείχαν ο διευθυντής και η υποδιευθύντρια, ο προϊστάμενος του γραφείου μειονοτικής εκπαίδευσης Κωνσταντίνος Τζιώτζιος, ο συντονιστής του γραφείου Σάββας Μαραγκός και γονείς των μαθητών.
Ακολούθησε άλλη μία χωρίς την παρουσία γονέων. Ο προϊστάμενος του γραφείου μειονοτικής εκπαίδευσης προτίμησε, επικαλούμενος λόγους δεοντολογίας, να μην την ανακοινώσει επισήμως τα αποτελέσματα αυτής των συσκέψεων, ωστόσο, ανεπισήμως... είχε χαρακτηρίσει άκρως ικανοποιητική την απόδοση της δασκάλας πράγμα που σημαίνει ότι της παρέχει απόλυτη στήριξη και δεν υπάρχει κανένα ενδεχόμενο απομάκρυνσής της από το σχολείο. Την απόφαση αυτή επιβεβαίωσε, πάλι ανεπισήμως και ο διευθυντής του μειονοτικού σχολείου του Μεγάλου Δερείου, ο οποίος μάλιστα είχε συνταχθεί με τους γονείς που ήθελαν να διώξουν όχι μόνο από το σχολείο, αλλά και από το Δέρρειο την κ. Νικολοπούλου.
Ποιο είναι το «έγκλημα» της κ. Χαράς Νικολοπούλου, κόρης του προέδρου του Αρείου Πάγου, η οποία δεν έψαξε να βρει μια «καλή θέση», όπως θα μπορούσε, αλλά προτίμησε να πάει, μαζί με το σύζυγό της στο Μεγάλο Δέρειο -και όχι, έστω στο Μικρό Δέρειο, που ζουν και χριστιανοί- για να διδάξει γράμματα στα παιδιά; Ότι έκανε μαθήματα ελληνικών στους μαθητές.
Χθες τα ξημερώματα η κ. Νικολοπούλου, ήταν μόνη στο σπίτι, ο σύζυγός της έλειπε εκτός περιοχής. Έζησε τη βια και το νόμο του... Ισλάμ, μέσα στην Ελλάδα.
posted by expaganus @ 8:55 μ.μ.
2 comments
